Mejor blog

Mejor blog

domingo, 30 de julio de 2017

Activament

Y para mi la delegación de Santa Coloma de Gramenet.

Ha supuesto una gran mejoría, tanto a nivel personal como interior.

Qué venimos a ser todas aquellas personas que formamos parte de esta entidad.

Somos gente, que sabemos de salud mental en primera persona

Activament somos un grupo de personas, con experiencia en salud mental.

Nos gestionamos nosotros mismos,  y en primera persona , de manera asamblearia.

Nosotros en nuestras asambleas decidimos que hacer.

También hacemos diferentes talleres, abiertos al barrio. Para así conseguir inclusión  y con eso ir ganando empoderamiento. Como puede ser el de teatro emocional.

Una de las cosas por las que se nos conoce, es por los GAM, grupos de ayuda mutua, que los llevamos entre nosotros mismos.

En cierta medida, para mucha gente con trastorno mental, activament significa un gran paso para quitar etiquetas, prejuicios y sobretodo estigmas. 

Creados y generados, por y ahora aunque resulte duro. Decirlo. Por nuestros más allegados e incluso por nosotros mismos, creando esto el famoso autoestigma.

Por hoy nada más, hasta la próxima. Saludos.

jueves, 27 de julio de 2017

El elegir no ser padres.

Como ya sabréis muchos de vosotros que me seguís el blog, Miquel y yo llevamos cinco años juntos viviendo en pareja.
Y entre los dos tenemos muy pensada y meditada la idea de no ser padres, todo esto no tiene porque marcar ni truncar ni mucho menos nuestra relación como pareja, sino todo lo contrario afianzarla mas.
Debo reconocer que yo hace un par de años me moría con la idea de ser mamá , pero todo esto se ha quedado en eso en ideas del pasado.
Una cosa que si me gustaría sería la adopción , pero lo veo tan imposible que nos la den padeciendo yo un TB, que de momento no nos la planteamos.
Ya que como comente en uno de estos posts, una vez que se nos ocurrió la brillante idea de acoger una criatura, solo pasamos de la reunión informativa.
Ya que de seguida nos llego rechazada a casa la acogida, por mis problemas de salud mental.
No nos dieron opción a vernos con ningún psicólogo.
ESTIGMA, ESTIGMA
Cuando todas estas hipocresías finalicen llegaremos a un punto en el que nosotros , quizás y digo quizás, ya estaremos hasta las narices.
De tanta y tanta hipocresía en el puto gobierno, y en el miedo que se nos continua teniendo tan solo por tener diagnosticado un jodido diagnostico.
Por hoy nada más, hasta la próxima, y feliz fin de semana.



sábado, 22 de julio de 2017

Justicia

https://www.facebook.com/groups/489071647820820/permalink/1514227401971901/

No sé si llorar, si estoy contenta.

Así es a veces tiraría la toalla, a veces lo dejaría todo y ni me levantaria de mi cama, pues si es así, a pesar de aparentar felicidad, y optimismo.

Me muero por dentro, ya que muchas ganas tengo ganas de llorar, y no me salen las lágrimas.

Porqué, porque razón ahora si hace nada estaba riendo y contenta, pues en verdad ni yo misma lo sé.

La gente se harta de mi, por lo insegura que soy, lo inestable, a la hora de tomar una decisión, el otro día, me lo comentó Marta, y lleva razón  en eso.

Quizás me excuse en mi enfermedad, puede ser, pero tantos altibajos son normales, si tengo en cuenta que soy bipolar tipo1, y además cicladora rápida.

Aquí, quien de verdad sufre y padece junto conmigo, esta jodida patologia, es mi pareja Miquel, que no sé aún como me aguanta cuando me pongo con mis manías.

Bueno, sí que lo sé será posible que me quiera??

En fin, por hoy nada más hasta la próxima, saludos.

jueves, 20 de julio de 2017

Del amor al miedo, en mi caso hubo un paso.

Fue tal lo cegada de amor que estaba de aquel madrileño con carita de no romper jamas nunca un plato.Cuando te conocí me enamoraste al instante esa voz en el teléfono pausada y calmada jamás dirían lo que se avecinaba.
A parte de engañarme a mi, engañaste a mi familia ya que si no hubiera sido a si yo no lo dejo todo por irme contigo a la capital española.
Querido me importaba una mierda lo que fueras si trabajabas o no, si eras virgen o no , hasta iba a misa los domingos por ti, para hacerte feliz a ti, joder estaba enamorada o cegada pero cambie radicalmente mi forma de ser por ti.
Me importaba una mierda todo el dinero que tus papis ricos tuviesen, lo que no te esperabas quizás fue verme con un sobrepeso de cinco kilos y que fumase como un carretero.
En fin querido,
Para acabar tampoco me tratabas bien te avergonzabas de mi, y llega el momento al cabo de año y pico que humillación tras humillación una no puede más , sobretodo después de dejarme tirada en el hospital.
Tu que te las das de bueno y santurrón no eres ni lo uno ni lo otro recuerda que estas y perteneces a la mayor secta del mundo que es la iglesia católica y desde acá sigue yendo a la parroquia de San Miguel en Sol y sigue pensando por no decir soñando que eres una buena persona.



martes, 18 de julio de 2017

No me gusta que nos traten diferentes.


Esto implica, que te tengan que venir ayudar por narices, como si nosotros mismos, no fuésemos, capaces de hacerlo por uno mismo.

Para mi eso es estigma, ya que con otras personas, con otra gente no lo hacen.

Con nosotros, porque?? Por qué tenemos un trastorno mental, pues, miren, esta ya muy anticuado el tema.

De sobreproteger, o más bien diré intentar hacernos quedar como sí fuésemos tontos. 

Porque de tontos no tenemos ni un pelo, sino más bien todo lo contrario.

El estigma, que aún lo hay en nuestra sociedad, existe, por mucha gente, los primeros mi propia familia, tios y primos, que no entienden nada de lo que va mi enfermedad, ni se han preocupado mucho la verdad sea dicha.

Y es que ya sé dice, la etiqueta de enferma, por más que una quiera, cuesta mucho de sacartela de encima.

Más aún, cuando a diario, te preguntan, como estas??

Esto implica recordartelo??

No sé que pensáis vosotros.

En fin, por hoy, nada más, hasta la próxima. Saludos.

miércoles, 12 de julio de 2017

Tengo ganas de llorar.


Tengo ganas de llorar y no puedo, no no salen lágrimas.

Ya creo recordar llorar bastante en el pasado, en mis numerosos ingresos.

Sé que crees que con esto que escribo, vendo pena, 

Pero que equivocada estás, con esto me desahogo, del rechazo de toda una sociedad que nos hace daño, y por supuesto de ti que ya no se como narices decirte que ya no soy aquella hermana que tenías.

Que hace mucho tiempo ya que cambié, y que por su puesto te quiero!!

También otro de mis temores, y luchas internas es que será de nosotras, cuando falten los papás.  Y eso, creo que a pesar de tener a Miquel junto a mi.

Es otro de mis miedos, en fin, que sepas de antemano que te quiero, y sobretodo.

Esta carta la escrito desde lo más profundo de mi corazón, 

Porque, creo que debiéramos empezar a comunicarnos más.

En fin, por hoy nada más, hasta la próxima, saludos.


jueves, 6 de julio de 2017

Cinc anys junts.

Quan ens vem retrovar  en aquell bar, farà ara cinc anys mai vaig pensar que tu serías l'home de la meua vida perquè enganyarte si en coneixes com a ningú.
I que als quatre mesos ja estariem vivint junts a santako, tots dos plegats després tres mesos més tard vindría a les nostres vides, e Willy, i un any mes tard la Patricia.
Tu sempre has patit per la meva salut, i per aixo has vigilat molt de que jo no em quedi en estat , encara que mai no m'ho hagis manifestat mai, com a tal, però jo em dono compte de les coses.
I ara sóc jo desde fa uns quans mesos la que no es vol queda embarassada, ja sóc feliç així . A part trobo que son moltes complicacions porta una criatura al món.
D'altra banda tenim ja gossets que els tractem com si fossin els nostres crios, i sé que s'emblará una bogeria però per a mi son els meus nens, i per el Miquel el mateix.
Demà celabrarem cinc anys , ja, tot un lustre qui ho anava a dir.
En aquets anys ens hem estimat, ens hem barallat, hem fet l'amor, aguantat els meus altibaixos, que son molts, hem sortit, hem rigut i hem plorat.
Ens hem casat a les cotxeres de Sants a les "ALASITAS" , som parella de fet, tenim moltes vivencies.
Tambe em viatjat tots dos molt.
Ens encanta estar junts a casa i gaudir plegats d'una bona serie o pelicula.
En fi, Miquel, saps que t'estimo la teva
Nurieta.