Mejor blog

Mejor blog

miércoles, 30 de noviembre de 2016

No quiero ser dependiente.


No  quiero ser dependiente de ti, ni de nadie, ya que me valgo sola.

No quiero ser dependiente de mi madre, porque me pone más enferma de lo que aún estoy.

No  quiero ser dependiente de mi familia, porque me agobia solo el pensarlo.

No  quiero ser dependiente de mi hermana, porque me moriría con solo pensarlo.

En fin, solo pensar con la palabra dependiente, me pongo enferma, enferma de verdad, la odio.

Y sólo por tener un jodido trastorno que yo no he pedido tener.

Yo soy como soy, pero ante todo soy persona, tenganlo en cuenta!!!

Gracias.

En fin por hoy esto es todo, hasta la próxima, saludos.

lunes, 28 de noviembre de 2016

Por ahora no seré mamá.

Aunque me muera de ganas por serlo, yo misma, sé bien que no puedo.

No puedo hacerme frente de un bebé, si muchas veces apenas puedo cuidar de mi misma.

Quizás sea, porque no lo tengo claro del todo seguro. Muchas cosas, por las que creo, hoy por hoy en no ser madre.

Que penséis qué sea una cobarde por esta decisión. Pensar una cosa, esta muy pero que muy pensada. Y nos ha costado mucho, tanto a mi pareja Miquel, como a mi.

Pero lo qué tengo claro, es que sería un error traer un niño al mundo, sólo por darme el capricho, de ser madre.

A demás, a mí los animales, que tengo conmigo, la verdad  sea dicha me llenan mucho.

También tenemos un montón de sobrinos, en total, por ambas partes cinco.

Y no debo olvidar que es poner en riesgo mi salud en cierta forma.

Por hoy nada más, hasta la  próxima, saludos.

sábado, 26 de noviembre de 2016

Simplemente te quiero.

Creo que metí la pata, al no darte el pasado domingo las gracias, en el aniversario de activament en Santako.

Gracias por estar junto a mí, 

Por estar a mi lado,

Por aguantar, mis altibajos, que son muy frecuentes, y mis manías que también son muchas,

En definitiva, Miquel gracias por haber emprendido este viaje conmigo en la vida en que se decide vivir juntos, gracias por estos casi cuatro  años y pico.Que llamamos convivencia. Por tanto y tanto amor..
Por eso y tantísimas cosas que solo tu y yo sabemos.

Por ello te quiero!!!

miércoles, 23 de noviembre de 2016

A veces tiraría la toalla.


Muchas veces me he  equivocado, y lo he reconocido pero otras yo misma tiraría la toalla, lo dejaría todo, todo.  Y me iría, me iría lejos, muy lejos donde nadie supiese mi nombre, nadie supiese de mi.

Pero para que, para perderme en la existencia, la existencia lejos de todo lo habido y por haber.

En fin por hoy esto es todo, que no quiero seguir  hablando, porque me duele, me duele el llanto y me duele el amor.

Hasta la próxima, saludos

domingo, 20 de noviembre de 2016

Lágrimas.

No me gusta derramar ni una lágrima por cosas que en verdad, no son para llorar.

No  podemos armar un aguacero en llantos en problemas banales, estúpidos, idiotas, que no , no lo merecen.

Que  te quiero, aunque loca éste, que ya lo sabías, antes de entrar en mi cama, que me  quieres, que te  quiero.

Que gilipollas, parezco al citar estos versos,

Pero, como dijo alguien; déjame que te ame todavía aun más, aunque llores, aunque rias, aunque duermas, y ante todo digan lo  que digan.

Que nos tiene que dar en verdad igual!

Mi vida.

jueves, 17 de noviembre de 2016

Frenesí

Nadie sabe lo que sientes cuando estas con un brote psicótico, solamente lo sabes tú, ya que eres quien lo vives intensamente esas semanas o tal vez días que se prolongue.

Cuando se dan cuenta, de que lo tienes, lo.quieren frenar, que mejor forma , que en picado, con HALOPERIDOL, después te sientes como una puta mierda, 

Decaida, deprimida, tu autoestima esta por los suelos, por no decir que los efectos de citado medicamento, por no decir droga te hace sentir.ROBOTICA, y la mayoria de veces estas crisis acaban con ingresos en psiquiatricos.

En fin, por hoy es todo hasta la próxima

miércoles, 16 de noviembre de 2016

No pretendo dar lástima.

No pretendo dar lástima.

No quiero darte pena, ni mucho menos, si estas conmigo estate hasta las ultimas consecuencias.

En mis subidas, manías, en mis brotes psicóticos; en mis bajadas, depresiones, en cuando me meto en la cama llorando, del pánico por la ansiedad que me provoca salir a la calle.

No, te  quiero dar lástima ni a nadie, ni a mucho menos  a ti, por mis muchos ingresos en el psiquiatrico, ni por ir a un psiquiatra como la que va a un médico de cabecera.

Por tomar antipsicoticos, y ansioliticos. Por que sea adicta al tabaco, y a la cafeina.

Pienso, que hay muchas cosas peores, segun mi punto de vista.

En fin, solo la palabra lástima, ya causa estigma, tal cual yo lo veo.

Y si yo he dado, en algún  momento esa impresión, pues me he equivocado al cien  por cien.

Tu limitate, a quererme y a vivir sin miedo el día a  día conmigo.

«vive el presente,
porque el pasado es un sueño,
y el futuro una visión.»

sábado, 12 de noviembre de 2016

Cambio fisico.


Cambio físico.

Publicado el noviembre 12, 2016Deja un comentario

De estar siempre delgada, pase en cuestión de meses aumentar diez tallas, que se dice pronto.

Me cambiaron la medicación, y claro esta eso mi metabolismo lo noto. Y para mi al principio fue un xoc acostumbrarme, a tener que vestir en la sección de tallas grandes.

Es muy fácil, que la  gente te diga ponte hacer esta dieta que seguro que bajas de peso, o no comas esto, no abuses de los dulces , ni se te ocurra beber Coca-Cola que te hinchas.

Todo esto es fácilmente, decirlo cuando no se encuentran en el pellejo de una.

Se muy bien, que no seré la de antes, pues tan delgada, tampoco me gusto.

Lo que si quisiera, es bajar algo de peso, que mi psiquiatra, me hiciese más caso, y me retirase el antipsicotico que me provoca tanta ansiedad.

Ser más escuchada, porque creo que también me lo merezco.

En fin, por hoy esto es todo.




Cegada.

No se como estúpida de mi aguante seis  años a tu lado.

Pues estaba cegada, cegada de amor, amor que tu no sentías.

Loca, tonta, estaba cegada por un amor inexistente. Que yo soñaba que podría ser como el de los cuentos de hadas.

Aguante tanto y tanto a tu lado, me hiciste padecer tanto.

Me jodiste la vida, me humillabas de tal manera, que no te lo puedo perdonar.

Me decías «que estaba mala de la cabeza»,  que sería incapaz de hacerte padre

Y que por ello no era una mujer completa.

Y tantas y tantas aberraciones, que prefiero obviar.

Hoy en día, pasados los años he llegado a la conclusión, que mi obsesión por ser madre, es por tu culpa.

Que no pasa nada, si una no es madre, la vida no se centra solo en eso.

Y que padezco demasiado en la vida, por este episodio que me ha dejado huella en mi presente.

De esto no me cabe ninguna duda, por lo enamorada que estaba. No, no me tenías cegada!!!

En fin por hoy nada más, hasta la próxima, saludos.


jueves, 10 de noviembre de 2016

La lluita.

Per què m´he decidit a escriure aquesta carta? Perquè penso que quan jo vaig decidir donar el pas d’explicar a tothom (quan dic tothom em refereixo a familiars) el meu problema de salut mental, allò que m’angoixava tant i tant, em vaig quedar tan a gust, i tan alliberada, com si em traguessin unes manilles dels canells.

Per això jo ara ho aconsello a tota la gent, a tothom que ho digui, que no s’ho quedi dins, que és molt pitjor. Què em fet nosaltres al cap i a la fi? No tenim cap culpa, d’allò que patim. Si ens ho quedem dintre, i no ho expliquem a ningú, segons la meua opinió, acabem per, nosaltres mateixos, generar autoestigmes.

Tot això és una lluita, lluita constant, contra els estigmes i els propis autoestigmes que nosaltres mateixos també ens poden crear. Per això jo penso que és millor explicar i no amagar els problemes que puguem portar.

Gràcies.

He de citar que aquest post tambe es troba a les microdiscriminacions obertament.

Salutacions.

I bon dijous!!